Σημείωμα
|
Αυτή η συλλογή δεν είναι φτιαγμένη από μία ποιήτρια κι ένα σκιτσογράφο. Αυτή η συλλογή είναι φτιαγμένη από δύο αυθόρμητα παιδιά που δε μπορούν να αποφασίσουν αν είναι παιδιά κι από δύο σκληρούς ενήλικες που δε μπορούν να αποφασίσουν αν είναι ενήλικες, από δύο ανήθικους, από δύο ετεροκαθορισμένους, από δύο καταπιεσμένους υλικά και συναισθηματικά, από δύο αρνούντες της αντικειμενικότητας. Δεν αναγνωρίζουμε ούτε την ποίηση ούτε την "τέχνη" γενικότερα σαν μία ακόμα διαχωριστική τομή σε έναν κόσμο ειδίκευσης κι ανάλωσης. Θεωρούμε κάθε κύτταρο αυτοδημιουργίας κι έκφρασης της αυτοδιάθεσης, συλλογικής ή μη, ένα φυσικό μηχανισμό, μία τάση ροής που ενυπάρχει μέσα μας και που στοχευμένα στρεβλώνεται κοινωνικά ως κάτι συγκεκριμένο κι απομονωμένο και γι' αυτό στο τέλος κατακρεουργείται ή ψοφάει μέσα στην αυτοαναφορικότητά του. Στη δική μας πηγή δεν χωράει κανένα κανονιστικό ρεύμα, καμία επιβλητική συνθήκη. Δε δεχόμαστε την έννοια της τέχνης και αυτό είναι τελεσίδικο. Είμαστε με τους γενικούς, με τους αόριστους, με τους σχιζοφρενείς και τους καταθλιπτικούς, με τους απρόσεχτους και τους παθιασμένους, με τους σκληροπυρηνικά ρομαντικούς, με τους εραστές και τις ερωμένες, με τους επαναστάτες και τους άπατρις, με τη νύχτα και την τυχαιότητα, με την αγάπη άνευ όρων και την αλληλεγγύη, με τον έρωτα χωρίς ενοχές, με το θάνατο χωρίς φόβο, με την ανάσα της τελευταίας προσμονής, με τη ματιά του απρόσμενου οργασμού, με την πίστη της αξιοθέλειας, με τα ακατανόητα της γραμμικής αντίληψης, με την ελευθερία και την ισότητα ταυτόχρονα και ολικά, με όλα τα "ετερόφωτα υποκοσμήματα" αυτού του κόσμου. Είμαστε κάποιοι κάπως. Και αυτό δεν έχει καμία σημασία για το εδώ και το τώρα, μα έχει όλες τις σημασίες για την κοινωνία που δε θα έχει την ανάγκη της εννοιοποίησης της τέχνης.
Μαριάννα, Νίκος
|